Pół dnia w Helsinkach

Stolica Finlandii nie oferuje wielkich atrakcji turystycznych, jakimi mogą się pochwalić na przykład Paryż czy Londyn. Jednak spacer po tym mieście jest niezwykle przyjemny. Żałuję, że podczas mojej podróży do Finlandii mam tylko kilka godzin na eksplorację tego miasta, co skutkuje wizytą w najbardziej popularnych wśród przybywających tu turystów miejscach.

Najważniejszym placem Helsinek i jednocześnie centrum miasta jest Senaatintori – Plac Senacki. Stoi tutaj dumnie pomnik rosyjskiego cara Aleksandra II. Skąd car Rosji w Finlandii? A stąd, że w 1809 r. kraj ten znalazł się pod panowaniem rosyjskim, a w 1863 r. właśnie Aleksander II przeprowadził reformy, które dały Finlandii nieco więcej wolności.

Przy tym samym placu znajduje się też luterańska katedra – Tuomiokirkko. Kościół, który budowano od 1830 r. do 1852 r., jest obecnie jedną z największych atrakcji turystycznych Helsinek, a rocznie odwiedza go około 350 000 osób, z czego większość to turyści.

Skoro już przy historii jesteśmy… Jeszcze w XV w. na tym terenie znajdowała się niewielka osada, ale miasto zostało założone w 1550 r. przez szwedzkiego króla Gustawa I Wazę. W 1812 r., za panowania rosyjskiego, Helsinki zastąpiły Turku w roli stolicy kraju. Tuż przedtem jednak duża część miasta spłonęła w wielkim pożarze.

Nieopodal katedry luterańskiej znaleźć można świątynię innego wyznania – prawosławny Sobór Zaśnięcia Matki Bożej, znany też jako Sobór Uspieński (Uspenskin katedraali). Wybudowany w 1868 r., jest drugą ważną atrakcją, odwiedzaną rocznie przez około 500 000 osób.

Jednak od tych dwóch wielkich świątyń bardziej do gustu przypada mi mały, ale niecodzienny Temppeliaukion kirkko – kościół wykuty w skale. To tutaj sama staję się atrakcją turystyczną, kiedy razem z koleżankami schodzę z dachu kościoła nie tradycyjną, okrężną drogą, lecz po skałach obok wejścia do świątyni. Zdjęcia z nami chce sobie wtedy zrobić cały autokar Japończyków :)

Ten luterański kościół nie jest stary – otwarto go w 1969 r. Wykute w skale wnętrze oświetlone jest światłem słonecznym wpadającym przez przezroczystą kopułę. Ciekawostką jest fakt, że dzięki dobrej akustyce oprócz nabożeństw odbywają się tu też nierzadko koncerty. I znowu trochę liczb – do kościoła zagląda rocznie około 500 000 odwiedzających.

Helsinki to jednak nie tylko świątynie. Od władzy duchowej niedaleka droga do władzy świeckiej. I tutaj pojawia nam się Eduskuntalo – siedziba fińskiego parlamentu, czyli Eduskunty. Budowlę skonstruowano w latach 1926-1931. Charakterystycznym elementem tego pięciopiętrowego budynku jest frontalna kolumnada (14 ogromnych kolumn) znajdująca się u szczytu schodów prowadzących do wejścia.

Mój spacer po Helsinkach kończy się o zachodzie słońca w kompleksie olimpijskim. Miasto w 1952 r. było gospodarzem letnich igrzysk olimpijskich. Co ciekawe, tutejszy stadion wybudowano już w 1938 r. – na Olimpiadę, która miała się odbyć tutaj w 1940 r., a którą odwołano z powodu II wojny światowej.

Najciekawszą atrakcją kompleksu jest wieża, z której rozciąga się bardzo ładny widok na całe miasto – taki, jak ten na pierwszym zdjęciu :)

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF