Varanasi – nad świętą rzeką

Ganges jest nie tylko święty, ale i niesamowicie brudny. Nie przeszkadza to wyznawcom hinduizmu zanurzać się w jego wodach o poranku. Rejs po świętej rzece o wschodzie słońca to z jednej strony obowiązkowy punkt programu wizyty każdego turysty w Varanasi, a z drugiej naprawdę niesamowite przeżycie. Dla nas – obcych, turystów, podróżnych. A co dopiero dla pielgrzymów, którzy spełniają marzenie swojego życia zanurzając swoje ciała w brunatnozielonej wodzie…

Pielgrzymi przybywający do Varanasi skupiają się na ghatach – kamiennych stopniach prowadzących wprost do rzeki.

Schodzą powoli do wody, obmywają się, opłukują, pływają.

Ale nie tylko. Wielu z nich spędza czas nad wodą medytując, modląc się.

Wyznawcy hinduizmu wierzą, że ich życie nie jest pełne bez przynajmniej jednej kąpieli w wodach świętej rzeki.

Uważają również, że takie obmycie się w nurcie Gangesu oczyszcza ich z grzechów i leczy dolegliwości.

Potężna musi być siła wiary w uleczenie, bo sądząc po tym, co unosi się w wodach świętej rzeki, płynie w niej cała tablica Mendelejewa, a taki koktajl powinien raczej szkodzić, niż leczyć.

Jest tu wszystko – ścieki, kawałki spalonych ciał, zwykłe śmieci, odchody świętych krów…

…a także puszczane na wodę przez pielgrzymów małe światełka.

Wypuszczenie takiej ozdobionej kwiatami świeczki, by płynęła z nurtem Gangesu, uważane jest za odmówienie modlitwy.

Nad Gangesem toczy się też zwykłe życie – w wodach rzeki można zrobić (święte?) pranie.

A kamienne stopnie są świetnym miejscem do treningu jogi.

Palenie zwłok to też normalny rytuał nad wodami Gangesu. Zajmują się nim nietykalni, przedstawiciele najniższej indyjskiej kasty. Rodzina zmarłej osoby kupuje drewno, którym okłada się ciało zmarłego i spala. Następnie popiół wrzucany jest do świętej rzeki.

Przy brzegu czekają na turystów łódki, którymi można przepłynąć się w górę rzeki.

Tłoku na wodzie jednak nie ma. Czasem tylko nastrój psują handlarze pamiątek podpływający i za wszelką cenę usiłujący sprzedać koraliki czy figurki tańczącego Śiwy.

Mimo to taki krótki rejs o poranku ma w sobie coś magicznego, szczególnie gdy rzekę, pielgrzymów i turystów zaczynają oświetlać pierwsze promienie wschodzącego słońca.

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF