Wąwóz spod wody czyli spacerkiem przez Avakas

Na półwyspie Akamas wąwozy są trzy. Niewiele brakowało, a żadnego bym nie zobaczyła. Jednak ostatniego dnia Artur, który tu mieszka i pracuje, zabiera mnie na krótką fotowycieczkę. Zmienia się ona w nieco dłuższą fotowycieczkę, bo z wąwozu wychodzimy już po zachodzie słońca. Powietrze pachnie świeżością i aż chce się wziąć głęboki wdech. Woda w strumyku krystalicznie czysta. Miejsce jest przepiękne!

Na początku było normalnie. Ot, ładny jar ze strumyczkiem na dnie, a dookoła mnóstwo krzaków. Duży plus dla Cypryjczyków, że prawie każdy krzaczek i skała są podpisane, więc miłośnicy przyrody mogą zawsze sprawdzić, co to za roślinka stoi im na drodze. A kiedy przychodzi nam po raz pierwszy przekroczyć strumyczek, zaczyna się zabawa…

Zabawa polega na zanurzaniu aparatu w lodowatej wodzie i próbowaniu zrobienia zdjęcia częściowo podwodnego, częściowo nadwodnego. Nie jest łatwo trafić, złapać ostrość czy nawet utrzymać równowagę i raz nawet nieomal wpadam z aparatem do wody, ale co nieco udaje się ustrzelić.

W końcu jednak stwierdzam, że czas ogrzać rękę, bo jest już na granicy odmrożenia, i pofotografować ściany wąwozu, który z czasem robi się coraz węższy.

Ściany wąwozu osiągają wysokość koło 30 metrów, a przewodniki twierdzą, że jest on dość trudny do przejścia ze względu na kamienie i strumień, który trzeba kilkukrotnie przekraczać.

Nie przesadzajmy, kamienie tworzą przejścia, po których można przeskoczyć na drugą stronę, a Artur topi sobie nogę tylko raz :)

Faktem jest jednak, że im głębiej, tym kamienie robią się większe i z czasem trzeba się zacząć na nie wspinać. A bywają śliskie. W pewnym momencie słyszę jakby echo rozmowy, ale po chwili okazuje się, że to tylko śpiewy ptaków!

W końcu dochodzimy do miejsca, gdzie ściany wąwozu bardzo zbliżają się do siebie. Wchodząc tu widzieliśmy ostrzeżenia o spadających odłamkach skał, znajdujemy też jeden kamień, który musiał oderwać się i spaść już dawno temu i teraz wisi nad przejściem jak miecz Damoklesa.

Kiedy zauważamy, że przejście zwęża się coraz bardziej, kamienie są już tak duże, że trzeba się na nie wspinać, a słońce zaczyna zachodzić, postanawiamy zawrócić. Mnie oczywiście jeszcze bawią fotografie pół na pół, więc próbuję uchwycić to, co pod wodą i wąski wąwóz na jednym zdjęciu. W końcu jakoś się udaje!

Spacer z powrotem, kiedy nie zatrzymujemy się na fotografowanie, zajmuje nam dużo mniej czasu. Warto tam zajrzeć, jeśli ktoś ma okazję, bo spacer dnem jaru jest bardzo przyjemny. Świeże powietrze pachnące drzewami, krystalicznie czysta woda i odbijające się echem od skalnych ścian śpiewy ptaków tworzą bardzo fajną atmosferę!

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF