Z wizytą u króla, czyli kompleks pałacowy w Phnom Penh

Dachy budynków przypominają mi łuskowatą skórę węża. I tak jak ona błyszczą się i skrzą w popołudniowym słońcu. Jasne, optymistyczne i rzucające się w oczy barwy budowli kompleksu pałacu królewskiego w Phnom Penh od razu przypadają mi do gustu. Spacer pomiędzy nimi to sama przyjemność dla oczu!

Do królewskiego pałacu wybieramy się z Agą pierwszego dnia po przyjeździe do stolicy Kambodży i… odbijamy się od zamkniętych drzwi. Trzeba wrócić po południu i tak też robimy. Zwiedzanie kompleksu rozpoczyna się od wejścia do ogrodu, w którym od razu wzrok przykuwa wielki pawilon sali tronowej. Wybudowano go w 1917 roku po zburzeniu poprzedniego, który stał tu od 1870 roku. Jego nazwa w języku khmerskim brzmi Święta Siedziba Osądu. Sala tronowa wykorzystywana jest do dzisiaj podczas królewskich i religijnych ceremonii.

Budynek skonstruowany został na planie krzyża. Zwieńczony jest dachem z iglicami. Na jednej z nich widać cztery białe twarze Brahmy. W ociekającym złotem wnętrzu, gdzie stoi tron, nie wolno robić zdjęć.

Niedaleko sali tronowej stoi Pawilon Światła Księżyca, czyli Preah Thineang Chan Chhaya. Jest miejscem, w którym odbywają się pokazy tradycyjnych khmerskich tańców.

Niewielki budynek po prawej stronie sali tronowej to Hor Samrun Phirun. Tutaj królowie oczekiwali na to, by dosiąść słoni, gdy wybierali się na procesję. Wybudowany w 1917 roku, służył także za skład instrumentów muzycznych.

Hor Samrith Vimean, dokładnie po przeciwnej stronie sali tronowej, służy do przechowywania regaliów i królewskich szat.

Pawilon Napoleona wygląda jak z zupełnie innej bajki. Jakby komuś się coś bardzo pomyliło. Biały, wykonany w dużej mierze z metalu budynek kompletnie nie przypomina stylem sąsiednich pawilonów.

Był to prezent od Francuzów, podarowany Kambodży w 1876 roku. I tak sobie stoi teraz, odmieniec. Szczególnie osobliwie na tle budynku obok, w którym mieści się królewska administracja.

Srebrna Pagoda (Wat Preah Keo) zawdzięcza swą nazwę ponad pięciu tysiącom srebrnych płytek, którymi wyłożona jest podłoga świątyni. Miejsce to jest domem Szmaragdowego Buddy (który w rzeczywistości jest kryształowy) oraz naturalnej wielkości Buddy pokrytego ponad dwoma tysiącami diamentów, z których największy waży dwadzieścia pięć karatów.

Dwie białe stupy przed Srebrną Pagodą poświęcone są królom Ang Duongowi i jego synowi Norodomowi. Pomiędzy nimi stoi konny pomnik króla Norodoma.

Widoczny po prawej budynek Keong Preah Bath to świątynka, w której można zobaczyć ślad stopy Buddy.

Dookoła Srebrnej Pagody można znaleźć kilka mniejszych ołtarzyków i świątynek. Wiele z nich tonie w kwiatach, nierzadko są to storczyki.

Oczywiście na terenie otaczającym pagodę nietrudno spotkać buddyjskich mnichów.

Jeśli ktoś nie ma czasu jechać do Siem Reap, żeby na własne oczy zobaczyć magiczny Angkor, to za pagodą obejrzeć może miniaturę świątyni Angkor Wat.

Tuż obok dostrzegamy coś, co śmiało mogłabym nazwać koszmarem marketingowca. Oto stoisko z napojami, gdzie lodówka Pepsi stoi pod parasolem Coca-Coli, a skrzynka tej ostatniej pełna jest pustych butelek po konkurencyjnym napoju. Wszystko jedno, ważne, że każdy spragniony znajdzie tu coś do picia…

Kończąc spacer po kompleksie, tuż przy wyjściu, do naszych uszu dobiegają dźwięki pięknej muzyki. Podążając za melodią, trafiamy po schodach do salki, w której chłopcy trenują grę na gamelanach. Przystajemy na chwilę, by posłuchać.

Kompleks Pałacu Królewskiego używany jest przez rodzinę królewską od czasu, gdy został wybudowany w 1866 roku z przerwą podczas rządów Czerwonych Khmerów. Król jednak nie lubi, jak mu się chodzi po domu, więc właściwa siedziba króla, czyli Prasat Khemarin, oddzielona jest od udostępnionego turystom kompleksu niewielkim murem.

Podobają się Wam tak bogato zdobione, pełne przepychu budynki? Czy wolicie raczej skromniejsze dekoracje? Co myślicie o kompleksie pałacowym w Phnom Penh?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF